گم شدن های مجازی ام
درتار ِتارنماهای ِ تار
تارتَنَک هارافراخوانده اند
تا
تارهای گیسوان ِ تو را
درشبهای تار
برای ِ سرداران ِبر داربنوازند
شانه های کاه گلی ام امّا
بارِ دوری ازگیسوان ِتورا
دراین شب های ِهول وهراس
برنمی تابند
وبوی ِگِل های ِباران خورده رابه پستوهای ِنموروتارتبعید می کنند
باورِ شَلالِ گیسوانِ مواج و آشفته ات دربادهای ِ ویرانگر
بوی کافورراچندان می پراکند که
بویایی ِآسمان ِ گُم شدن های ِغیر مجازی ام را
در هم می کوبد
خُم هم اگر شوی
درزیرِ تاک های گورِمن
شرابی نخواهی بافت
خَم هم اگر
خماخَم ابروی ام
یارای ِاخم های تورانخواهد داشت
کابوس ِیورش های ِ شبانه ی ِ تاتارهای ِ زُلفِ تو
آرامِشِ شبانه یِ رویاهاهایِ کودکانه ام را
تاراج کرده است
