آوازهای دسته جمعی ملاحان گمشده

سروده های امیرحسین تیکنی را (نشرآلفابت ماکزیما) در سال 88خورشیدی پخش کرده است. این سروده ها؛کم شراب است وقهوه خوردن خیلی زیاد دارد ولی احتمالاقهوه هم جزوواژه های ((تابو))شده.چون این کتاب می توانست درایران ،مجوز بگیرد.البته غیرازقهوه یکی دوتا اسم هم توی کتاب هست مثلامحمدمختاری.بگذریم ؛این دفترشعر،نوعی نگاه بومی -جهان میهنی دارد.نه تنهابرای این که ؛امضای پای شعرها،سوماترا ویاسایگون وچندبندر دنیا است ،بلکه درجاهایی از آن رقص سماعی شاعر باعث می شود {جغرافیای جهان به هم بریزد }ویا{قطب نما ازکاربیفتد}.این سروده ها احتمالاَپلی است، مابین (شعربومی ِ چشم به راه ِجهانی شدن)وشعر ِغیر ِبومی ِگسسته _ناپیوسته به نگاه ِ نوستالژیک وhome sicknes ِ هنرمندان ِ درغربت؛که به نوبه ی خود؛نوعی نگرش ِغیر ِبومی است.احتمال قوی،شاعر ِاین دفتر،جاشو،ملاح ویا کاپیتان کشتی است و نمی توان گفت؛ اودیسه وار ولی سعدی وار گرد ِجهان،گشته است ولی پا و دلش هم چنان در ایران مانده است.مردش باشم وحوصله ای مانده باشد،بررسی اش می کنم ومی گذارم دراختیارشما